Ik hou van vrije dagen
Door: Birgit
Blijf op de hoogte en volg Birgit
21 Mei 2014 | Maleisië, Sandakan
18 mei 2014; Een lekker kort dagje
Vandaag mocht ik iets later beginnen dan normaal, wel een half uur. Hihi. Heel rustig aan gedaan, me niet gehaast. Kon ik ook eens een keer laat eten. Mooi op tijd melde ik me bij het centrum. Daar nog even mijn blog op internet gezet, want dat deed het weer. Mij werd vertelt dat we vandaag weer bomen gingen planten. In eerste instantie had ik daar niet heel veel zin in, want ik weet nog hoe het de laatste keer ging; zere vingers en armen, onder de modder. Maar ik ga hier nu niet zitten klagen. Ik ben gewoon de drijfnatte boot opgestapt en meegevaren naar de locatie. Onderweg begon ik al te merken dat ik een bijzonder warme dag zou worden. De zon brandde op je kop. Later hoorde ik ook van Yahya, hoofd van de operatie, dat het uitzonderlijk heet was. Daar aangekomen was het maar een klein stukje naar het veld waar de bomen moesten komen. Dit veld is het allereerste stuk land dat ze terug hebben weten te krijgen van de palmolieplantages. Dat hadden ze vorige week uitgebreid gevierd, net een aantal uur voordat ik arriveerde. De eerste werkers hadden de boel al kaal geslagen en de meeste palmbomen uit de grond gehaald. We konden dus zo aan de slag. We deelden ons op in groepen. De kuilen gravers, de mensen die de planten op de goede plek zetten en de mensen die de plantjes ook daadwerkelijk in de grond zette. Ik hoorde bij de laatste groep. Dus hoed op, fles water bij de hand en maar beginnen. De truc is daarbij wel om zo min mogelijk aan de warmte te denken. Als je er niet aan denkt, is het er ook niet (niet helemaal waar, maar het werkt wel een beetje). Zo hadden we in een recordtijd van 2,5 uur 560 nieuwe bomen geplant. Als ik dan over 2/3 jaar terug kom, dan staat er al een nieuw bos, zo snel groeien die bomen. Nog even geluncht, toen alles weer opgepakt en in de boten gedaan om weer terug te gaan. Mijn laatste werkdag conservation, was een hele korte. Terug aangekomen, meteen lekker onder de douch (ook al bevindt zich die boven de toilet) en toen gevraagd of mijn kleren gewassen kunnen worden. De hele week in dezelfde broek lopen, maakt hem er niet schoner op. Nog even gelegen en toen weer even naar het centrum gelopen. Het is daar een stuk aangenamer dan op mijn kamertje bij de homestay. Gewacht tot het een redelije tijd was en toen maar eens naar Nederland gesmst of er al iemand wakker was om mee te skypen. Ze waren het bed nog niet uit, maar gelukkig wel wakker. En zo hebben we nog drie kwartier zitten kletsen. Over vanalles en nog wat. Het is best fijn om zo eens visueel contact te hebben. Na het skypen geprobeerd om een reservering te maken bij de turtle islands maar dat lukte niet helaas. Na wat overleg met Jai heb ik besloten om morgen en overmorgen mijn vrije dagen te benutten en naar Sepilok te gaan. Ik zaal daar bij Sepilok B&B slapen en ook nog het dit jaar geopende Bornean Sun Bear Reservation bekijken. Speciaal opgericht voor de kleinste beer ter wereld. Ik wordt er naar toe gebracht en ook weer opgehaald de volgende dag. Ik heb er best wel zin in. na dat alles geregeld te hebben weer naar de homestay gegaan. Ik kon gaan beginnen met het pakken van mijn spullen. Want ik ga niet alleen morgen een nacht weg. Ik verander ook van homestay. naar welke familie ik ga' is nog niet helemaal duidelijk. Ik merk het wel. Eerst twee dagen relaxen na zeven dagen hard werken.
19 mei 2014; Aapjes kijken
De dag vandaag maar eens rustig begonnen, met keiharde Maleisische rapmuziek. Ze hadden in de woonkamer grenzend aan mijn slaapkamer de muziek iets te hard aangezet. Nou ja, het was zeven uur en dus toch tijd om op te staan. Vandaag was mijn eerste vrije dag en ik zou naar Sepilok vertrekken. Een busje zou mij om 11 uur ophalen en wegbrengen. Wat door het dorp gelopen. Even geinternet bij het kantoortje. Voor het eerst even bij het winkeltje langs geweest. Daar een aantal verschillende soorten Cloud 9 gekocht. Dat zijn onderandere energierepen met chocolade en een soort pepermuntsnoepjes. Olgende keer ga ik even kijken of ze ook Dynabite hebben. Dat zijn met chocolade gevulde mintsnoepjes, erg leker. Om 11 uur was het dan zo ver. Ik vertrok met een Kopel busje naar Sepilok. Het gaat mij wat meer kosten, maar ik kom in ieder geval op de juiste plek aan en wordt de volgende dag ook weer opgehaald. Onderweg goed naar buiten gekeken. We hebben de route op mijn eerste dag al eens gereden, maar toen was ik zo moe dat ik er weinig van gezien heb. Nu dus wel. Wat ik ook zag waren de enorme kuilen in de weg en de vele stukken met superslecht asfalt. Daardoor wer het een hobbelig ritje. Anderhalf uur later arriveerden we dan op de plaats van bestemming: Sepilok B&B. Hoewel het officieel nog niet kon, mocht ik al wel vast inchecken en mijn spullen op de kamer leggen. Daar wat lunch gegeten; fish and chips. Eindelijk eens iets anders dan rijst. Na de lunh mijn spuletjes gepakt en de toch naar het Orang Oetang rehabilitation centre aanvaard. Het was 1,3 km lopen. Niet heel ver, maar in de brandende zon lijkt het nog een heel eind. Eenmaal daar aangekomen een kaartje gekocht en mijn spullen opgeborgen en de tour kon begnnen. We kregen eerst in de AV room een korte presentatie en een film over wat het centrum nou eigenlijk voor werk doet en wat de problemen zijn. Daarna werden we allemaal richting het voederplatform geleidt. Daar zou het allemaal gebeuren. Ik was er nog maar net of de eerste orang oetang kwam er al aangeslingerd. Op zoek naar voedsel, maar dar was het nog te vroeg voor. Rond drie uur begonnen ze toe te stromen want de vrijwilliger met het fruit was gearriveerd. Sierlijk langs de touwen en takken slingerend begaven ze zich naar het plateau. Druk foto's gemaakt natuurlijk. Er was zelfs een moeder met haar jong bij. Deze liet ze wel zelf rondsnuffelen, maar verloor hem geen moment uit het oog. Na een half uur was het voederen voorbij en hielden ze het een beetje voor gezien. Ik ben toen maar teruggelopen naar het centrum. Daar in het winkeltje een nieuw bedeltje voor mijn armband gekocht; een orang oetang uiteraard. Orang oetang betekend trouwens ' mens van het bos'. daarnij me nog bij een van de Britse vrijwilligers gemeld, die ook de presentatie deed en besloen om een orang oetang weesje te adopteren. Hij heet Gelison en is een beetje verlegen. Ik wordt op de hoogte gehouden van zijn voortgang en krijg via de mail foto's opgestuurd. Dit kan ik dan volhouden totdat ze hem vrijlaten in het wild. Dit is een van de manieren waarop ze geld inzamelen om de orang oetangs te kunnen blijven helpen. Ik had het er nog met haar over. Zij red de orang oetangs en ik ben bezig een nieuw leefgebied voor ze te creëeren. Rna ook nog snel ingeschreven voor de nightwalk met een gids. Weer terug gelopen nar de B&B samen met een Australiër die daar ook verbleef. Daar op adem gekomen, want ik zwete me een ongeluk van al die warmte. Om zes uur wat gegeten en daarna met zaklamp terug gelopen naar Sepilok. Even had ik het idee dat ik fout zat, tot de ranger er aan kwam lopen en me vroeg of ik voor de nightwalk kwam. Dat voelde als een hele opluchting. Samen met nog twee andere Britten zijn we vertrokken. Zaklamp in de aanslag en schijnen maar, op zoek nar alles dat oplicht. Gedurende de een uur durende tocht heb ik een groene slang gezien (giftig). Een reuze gekko. Enorme spinnen en mieren. Een insect dat een bloem nadeed. Een lingsang, het lijkt een beetje op een stinkdier/civetkat. Een moeraskikker, die ik prachtig op de foto heb, al zeg ik het zelf. dwergolifanten gehoord. Ze hebben er twee van een plantage gered en zijn die in het centrum ook aan het rehabiliteren. En als grappig detail; een slapende orang oetang, die een deken had gevonden, zich er in gerold had en zo naast de nursery lag. Erg schattig. De terugweg door het donker was best wel spannend, dus ik heb maar flink doorgelopen. Ik was blij het B&B weer te zien. Aar nog wat thee gedronken en toen naar de kamer. Douchen en dan lekker naar bed. Morgen ontbijten tussen en 9. Rustig aan doen dus. Dan uitchecken en betalen en op naar het Bornean Sun Bear Conservation. Dat ijkt me ook nog wel weer leuk. We zullen het morgen gaan meemaken.
20 mei 2014; Zonneberen houden niet van de zon
Vanochtend rustig aangedaan en ondanks het feit dat ik een vrije dag heb, was ik toch maar weer mooi voor 7 uur wakker en opgestaan. Nou ja, opgestaan. Als je op de rand van je bed zitten en in je nachtjapon een puzzeltje maken opstaan noemt wel. Om acht uur me maar eens naar het ontbijt begeven. Heerlijk westers. Toast, scrambled eggs, jam, thee, koffie en meloen en banaan. Dat is nog eens goed wakker worden. Ik was bij een groep Australische reizigers aangeschoven en werd meteen ondervraagd over wat ik hier deed en of ik lang blijf, waar ik vandaan kom, enz. Je merkt echt dat wanneer je in je eentje reist, je veel meer aanspraak met de mensen in je omgeving hebt. Het is veel makkelijker om een praatje te maken. Het bleek uit ons gesprek dat ze een reis van ongeveer twee weken door Borneo maakten en ze bijna weer naar huis gingen. Na het ontbijt alles ingepakt en bij de receptie uitgecheckt en de rekening betaald. Daarna weer door de brandende zon naar Sepilok gelopen. Nu om de Bornean Sun Bear te gaan bekijken. En als je dan zo door de warmte loopt dan lijkt de afstand nog langer. Aangekomen bij het Conservation centre blijk ik nog maar een van de weinige bezoekers te zijn. Dit gaf mij echter wel de mogelijkheid om met een gids te spreken en alles te vragen over de beren. Als je ze ziet dan geloof je wel dat ze de kleinste beren van de wereld zijn, ze zijn echt heel klein. Alle beren daar in centrum zijn gered uit verschillende situaties, ze hebben allemaal hun eigen verhaal. Zo was er een berin die constant een en weer ijsbeerde. Dit is gedrag dat is overgebleven van toen ze opgesloten zat in een veel te kleine kooi. Veel zonneberen worden wanneer ze nog jong zijn illigaal als huisdier gekocht. Ze zijn dan echt heel schattig, dus je begrijpt dat het zeer gewild is. Ze groeien echter snel en wanneer ze groot zijn worden ze agressiever. Zelfs als ze gewoon aab het spelen zijn kunnen ze een gevaar vormen, want ze kennen hun eigen kracht niet. Vaak worden ze dan door hun eigenaar ergens achtergelaten of opgesloten in kleine kooien.dit is natuurlijk nooit goed. Maar in het centre krijgen ze de ruimte, liefde en verzorging. Het is een veel beter leven. Na mijn bezoekje aan de beren ben ik maar wat gaan eten. Frietjes en een 7up. Het wordt straks nog moeilijk om weer over te gaan op rijst. Terug gelopen naar de B&B, waar ik in de schaduw van de bomen nog even uitgerust heb. Om kwart over een stond het busje voor de deur, vroeger dan verwacht, maar ik was klaar dus we konden vertrekken. We waren nog maar net op pad of we stopten om twee lifters op te pikken. Blijkt het meisje hetzelfde meisje te zijn die de vrijwilliger, die mij met de orang oetang adoptie hielp, heeft geinterviewd voor haar radioprogramma. Dus tot het moment dat ze de andere kant dan ons op moesten, hebben we gezellig zitten kletsen over onze redenen om hier in Borneo te zijn. Zij waren aan het backpacken en op weg nar mount Kinabalu en ik vertelde ze over mijn werk bij KOPEL Mescot. Verder over de vreselijke slechte weg en na iets meer dan anderhalf uur waren we weer terug in het dorp. Even lekker uitrusten in het kantoortje en dan op naar de homestay. Deze was gelukkig gewoon in het dorp. Tegenover mijn eerste homestay om precies te zijn. Mijn eerste indruk was goed, vriendelijke mensen die redelijk goed Engels spreken. Uitgebreid met het tienermeisje van het gezin gekletst. Ze is nog wat verlegen in haar Engels, maar ze doet goed haar best. Samen buiten even gebadmintond. Dat is nog een hele opgave met dit weer. Het zeet kwam overal naar buiten. Snel een douch nemen. Daarna wat foto's bekeken. Ze hadden al eerder Nederlanders gehad. Ondertussen barste er een hevige tropische stortbui los. Zomaar ineens. Alle luiken gingen dicht en dat was maar goed ook, het regende zo naar binnen. Zanal, de vader, kon mij vertellen dat ik de eerste Nederlander ooit ben die als vrijwilliger voor het Mescot Initiative is komen werken. Ze krijgen veel Australiërs, Britten en Japanners. Dat vond ik wel apart, ik had gedacht dat er meer zouden zijn geweest. Even wat gegeten, simpel, lekker en voedzaam. Onder het oorverdovende geroffel van de regen op het golfplaten dak. Gelukkig is het lawaai op mijn kamer een stuk minder. Morgen ga ik met Yahya en Irri mee bomen planten. Ik hoop dat het net zo'n vlotte dag wordt als zondag, want dan hoef ik niet te lang in de brandende zon te staan. Ik weet dat het voor een goed doel is, maar het werk is er niet minder slopend door.
Vandaag mocht ik iets later beginnen dan normaal, wel een half uur. Hihi. Heel rustig aan gedaan, me niet gehaast. Kon ik ook eens een keer laat eten. Mooi op tijd melde ik me bij het centrum. Daar nog even mijn blog op internet gezet, want dat deed het weer. Mij werd vertelt dat we vandaag weer bomen gingen planten. In eerste instantie had ik daar niet heel veel zin in, want ik weet nog hoe het de laatste keer ging; zere vingers en armen, onder de modder. Maar ik ga hier nu niet zitten klagen. Ik ben gewoon de drijfnatte boot opgestapt en meegevaren naar de locatie. Onderweg begon ik al te merken dat ik een bijzonder warme dag zou worden. De zon brandde op je kop. Later hoorde ik ook van Yahya, hoofd van de operatie, dat het uitzonderlijk heet was. Daar aangekomen was het maar een klein stukje naar het veld waar de bomen moesten komen. Dit veld is het allereerste stuk land dat ze terug hebben weten te krijgen van de palmolieplantages. Dat hadden ze vorige week uitgebreid gevierd, net een aantal uur voordat ik arriveerde. De eerste werkers hadden de boel al kaal geslagen en de meeste palmbomen uit de grond gehaald. We konden dus zo aan de slag. We deelden ons op in groepen. De kuilen gravers, de mensen die de planten op de goede plek zetten en de mensen die de plantjes ook daadwerkelijk in de grond zette. Ik hoorde bij de laatste groep. Dus hoed op, fles water bij de hand en maar beginnen. De truc is daarbij wel om zo min mogelijk aan de warmte te denken. Als je er niet aan denkt, is het er ook niet (niet helemaal waar, maar het werkt wel een beetje). Zo hadden we in een recordtijd van 2,5 uur 560 nieuwe bomen geplant. Als ik dan over 2/3 jaar terug kom, dan staat er al een nieuw bos, zo snel groeien die bomen. Nog even geluncht, toen alles weer opgepakt en in de boten gedaan om weer terug te gaan. Mijn laatste werkdag conservation, was een hele korte. Terug aangekomen, meteen lekker onder de douch (ook al bevindt zich die boven de toilet) en toen gevraagd of mijn kleren gewassen kunnen worden. De hele week in dezelfde broek lopen, maakt hem er niet schoner op. Nog even gelegen en toen weer even naar het centrum gelopen. Het is daar een stuk aangenamer dan op mijn kamertje bij de homestay. Gewacht tot het een redelije tijd was en toen maar eens naar Nederland gesmst of er al iemand wakker was om mee te skypen. Ze waren het bed nog niet uit, maar gelukkig wel wakker. En zo hebben we nog drie kwartier zitten kletsen. Over vanalles en nog wat. Het is best fijn om zo eens visueel contact te hebben. Na het skypen geprobeerd om een reservering te maken bij de turtle islands maar dat lukte niet helaas. Na wat overleg met Jai heb ik besloten om morgen en overmorgen mijn vrije dagen te benutten en naar Sepilok te gaan. Ik zaal daar bij Sepilok B&B slapen en ook nog het dit jaar geopende Bornean Sun Bear Reservation bekijken. Speciaal opgericht voor de kleinste beer ter wereld. Ik wordt er naar toe gebracht en ook weer opgehaald de volgende dag. Ik heb er best wel zin in. na dat alles geregeld te hebben weer naar de homestay gegaan. Ik kon gaan beginnen met het pakken van mijn spullen. Want ik ga niet alleen morgen een nacht weg. Ik verander ook van homestay. naar welke familie ik ga' is nog niet helemaal duidelijk. Ik merk het wel. Eerst twee dagen relaxen na zeven dagen hard werken.
19 mei 2014; Aapjes kijken
De dag vandaag maar eens rustig begonnen, met keiharde Maleisische rapmuziek. Ze hadden in de woonkamer grenzend aan mijn slaapkamer de muziek iets te hard aangezet. Nou ja, het was zeven uur en dus toch tijd om op te staan. Vandaag was mijn eerste vrije dag en ik zou naar Sepilok vertrekken. Een busje zou mij om 11 uur ophalen en wegbrengen. Wat door het dorp gelopen. Even geinternet bij het kantoortje. Voor het eerst even bij het winkeltje langs geweest. Daar een aantal verschillende soorten Cloud 9 gekocht. Dat zijn onderandere energierepen met chocolade en een soort pepermuntsnoepjes. Olgende keer ga ik even kijken of ze ook Dynabite hebben. Dat zijn met chocolade gevulde mintsnoepjes, erg leker. Om 11 uur was het dan zo ver. Ik vertrok met een Kopel busje naar Sepilok. Het gaat mij wat meer kosten, maar ik kom in ieder geval op de juiste plek aan en wordt de volgende dag ook weer opgehaald. Onderweg goed naar buiten gekeken. We hebben de route op mijn eerste dag al eens gereden, maar toen was ik zo moe dat ik er weinig van gezien heb. Nu dus wel. Wat ik ook zag waren de enorme kuilen in de weg en de vele stukken met superslecht asfalt. Daardoor wer het een hobbelig ritje. Anderhalf uur later arriveerden we dan op de plaats van bestemming: Sepilok B&B. Hoewel het officieel nog niet kon, mocht ik al wel vast inchecken en mijn spullen op de kamer leggen. Daar wat lunch gegeten; fish and chips. Eindelijk eens iets anders dan rijst. Na de lunh mijn spuletjes gepakt en de toch naar het Orang Oetang rehabilitation centre aanvaard. Het was 1,3 km lopen. Niet heel ver, maar in de brandende zon lijkt het nog een heel eind. Eenmaal daar aangekomen een kaartje gekocht en mijn spullen opgeborgen en de tour kon begnnen. We kregen eerst in de AV room een korte presentatie en een film over wat het centrum nou eigenlijk voor werk doet en wat de problemen zijn. Daarna werden we allemaal richting het voederplatform geleidt. Daar zou het allemaal gebeuren. Ik was er nog maar net of de eerste orang oetang kwam er al aangeslingerd. Op zoek naar voedsel, maar dar was het nog te vroeg voor. Rond drie uur begonnen ze toe te stromen want de vrijwilliger met het fruit was gearriveerd. Sierlijk langs de touwen en takken slingerend begaven ze zich naar het plateau. Druk foto's gemaakt natuurlijk. Er was zelfs een moeder met haar jong bij. Deze liet ze wel zelf rondsnuffelen, maar verloor hem geen moment uit het oog. Na een half uur was het voederen voorbij en hielden ze het een beetje voor gezien. Ik ben toen maar teruggelopen naar het centrum. Daar in het winkeltje een nieuw bedeltje voor mijn armband gekocht; een orang oetang uiteraard. Orang oetang betekend trouwens ' mens van het bos'. daarnij me nog bij een van de Britse vrijwilligers gemeld, die ook de presentatie deed en besloen om een orang oetang weesje te adopteren. Hij heet Gelison en is een beetje verlegen. Ik wordt op de hoogte gehouden van zijn voortgang en krijg via de mail foto's opgestuurd. Dit kan ik dan volhouden totdat ze hem vrijlaten in het wild. Dit is een van de manieren waarop ze geld inzamelen om de orang oetangs te kunnen blijven helpen. Ik had het er nog met haar over. Zij red de orang oetangs en ik ben bezig een nieuw leefgebied voor ze te creëeren. Rna ook nog snel ingeschreven voor de nightwalk met een gids. Weer terug gelopen nar de B&B samen met een Australiër die daar ook verbleef. Daar op adem gekomen, want ik zwete me een ongeluk van al die warmte. Om zes uur wat gegeten en daarna met zaklamp terug gelopen naar Sepilok. Even had ik het idee dat ik fout zat, tot de ranger er aan kwam lopen en me vroeg of ik voor de nightwalk kwam. Dat voelde als een hele opluchting. Samen met nog twee andere Britten zijn we vertrokken. Zaklamp in de aanslag en schijnen maar, op zoek nar alles dat oplicht. Gedurende de een uur durende tocht heb ik een groene slang gezien (giftig). Een reuze gekko. Enorme spinnen en mieren. Een insect dat een bloem nadeed. Een lingsang, het lijkt een beetje op een stinkdier/civetkat. Een moeraskikker, die ik prachtig op de foto heb, al zeg ik het zelf. dwergolifanten gehoord. Ze hebben er twee van een plantage gered en zijn die in het centrum ook aan het rehabiliteren. En als grappig detail; een slapende orang oetang, die een deken had gevonden, zich er in gerold had en zo naast de nursery lag. Erg schattig. De terugweg door het donker was best wel spannend, dus ik heb maar flink doorgelopen. Ik was blij het B&B weer te zien. Aar nog wat thee gedronken en toen naar de kamer. Douchen en dan lekker naar bed. Morgen ontbijten tussen en 9. Rustig aan doen dus. Dan uitchecken en betalen en op naar het Bornean Sun Bear Conservation. Dat ijkt me ook nog wel weer leuk. We zullen het morgen gaan meemaken.
20 mei 2014; Zonneberen houden niet van de zon
Vanochtend rustig aangedaan en ondanks het feit dat ik een vrije dag heb, was ik toch maar weer mooi voor 7 uur wakker en opgestaan. Nou ja, opgestaan. Als je op de rand van je bed zitten en in je nachtjapon een puzzeltje maken opstaan noemt wel. Om acht uur me maar eens naar het ontbijt begeven. Heerlijk westers. Toast, scrambled eggs, jam, thee, koffie en meloen en banaan. Dat is nog eens goed wakker worden. Ik was bij een groep Australische reizigers aangeschoven en werd meteen ondervraagd over wat ik hier deed en of ik lang blijf, waar ik vandaan kom, enz. Je merkt echt dat wanneer je in je eentje reist, je veel meer aanspraak met de mensen in je omgeving hebt. Het is veel makkelijker om een praatje te maken. Het bleek uit ons gesprek dat ze een reis van ongeveer twee weken door Borneo maakten en ze bijna weer naar huis gingen. Na het ontbijt alles ingepakt en bij de receptie uitgecheckt en de rekening betaald. Daarna weer door de brandende zon naar Sepilok gelopen. Nu om de Bornean Sun Bear te gaan bekijken. En als je dan zo door de warmte loopt dan lijkt de afstand nog langer. Aangekomen bij het Conservation centre blijk ik nog maar een van de weinige bezoekers te zijn. Dit gaf mij echter wel de mogelijkheid om met een gids te spreken en alles te vragen over de beren. Als je ze ziet dan geloof je wel dat ze de kleinste beren van de wereld zijn, ze zijn echt heel klein. Alle beren daar in centrum zijn gered uit verschillende situaties, ze hebben allemaal hun eigen verhaal. Zo was er een berin die constant een en weer ijsbeerde. Dit is gedrag dat is overgebleven van toen ze opgesloten zat in een veel te kleine kooi. Veel zonneberen worden wanneer ze nog jong zijn illigaal als huisdier gekocht. Ze zijn dan echt heel schattig, dus je begrijpt dat het zeer gewild is. Ze groeien echter snel en wanneer ze groot zijn worden ze agressiever. Zelfs als ze gewoon aab het spelen zijn kunnen ze een gevaar vormen, want ze kennen hun eigen kracht niet. Vaak worden ze dan door hun eigenaar ergens achtergelaten of opgesloten in kleine kooien.dit is natuurlijk nooit goed. Maar in het centre krijgen ze de ruimte, liefde en verzorging. Het is een veel beter leven. Na mijn bezoekje aan de beren ben ik maar wat gaan eten. Frietjes en een 7up. Het wordt straks nog moeilijk om weer over te gaan op rijst. Terug gelopen naar de B&B, waar ik in de schaduw van de bomen nog even uitgerust heb. Om kwart over een stond het busje voor de deur, vroeger dan verwacht, maar ik was klaar dus we konden vertrekken. We waren nog maar net op pad of we stopten om twee lifters op te pikken. Blijkt het meisje hetzelfde meisje te zijn die de vrijwilliger, die mij met de orang oetang adoptie hielp, heeft geinterviewd voor haar radioprogramma. Dus tot het moment dat ze de andere kant dan ons op moesten, hebben we gezellig zitten kletsen over onze redenen om hier in Borneo te zijn. Zij waren aan het backpacken en op weg nar mount Kinabalu en ik vertelde ze over mijn werk bij KOPEL Mescot. Verder over de vreselijke slechte weg en na iets meer dan anderhalf uur waren we weer terug in het dorp. Even lekker uitrusten in het kantoortje en dan op naar de homestay. Deze was gelukkig gewoon in het dorp. Tegenover mijn eerste homestay om precies te zijn. Mijn eerste indruk was goed, vriendelijke mensen die redelijk goed Engels spreken. Uitgebreid met het tienermeisje van het gezin gekletst. Ze is nog wat verlegen in haar Engels, maar ze doet goed haar best. Samen buiten even gebadmintond. Dat is nog een hele opgave met dit weer. Het zeet kwam overal naar buiten. Snel een douch nemen. Daarna wat foto's bekeken. Ze hadden al eerder Nederlanders gehad. Ondertussen barste er een hevige tropische stortbui los. Zomaar ineens. Alle luiken gingen dicht en dat was maar goed ook, het regende zo naar binnen. Zanal, de vader, kon mij vertellen dat ik de eerste Nederlander ooit ben die als vrijwilliger voor het Mescot Initiative is komen werken. Ze krijgen veel Australiërs, Britten en Japanners. Dat vond ik wel apart, ik had gedacht dat er meer zouden zijn geweest. Even wat gegeten, simpel, lekker en voedzaam. Onder het oorverdovende geroffel van de regen op het golfplaten dak. Gelukkig is het lawaai op mijn kamer een stuk minder. Morgen ga ik met Yahya en Irri mee bomen planten. Ik hoop dat het net zo'n vlotte dag wordt als zondag, want dan hoef ik niet te lang in de brandende zon te staan. Ik weet dat het voor een goed doel is, maar het werk is er niet minder slopend door.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
