Mijn laatste dagen als vrijwilliger

4 juni 2014; Schildpadden

Vandaag er optijd uit, ik zou om half 8 vertrekken naar Sandakan voor mijn tripje naar de schildpaddeneilanden. Het duurde echter nogal voor we ook daadwerkelijk vertrokken en we waren dus pas om 5 over 8 het dorp uit. Een tegenvaller, want het is een knap eind naar Sandakan en we hebben niet altijd geluk met het verkeer. En dat was ook dit keer het probleem. We kwamen constant achter vrachtwagens te zitten, waar we dan volgens de markeringen op de weg niet langs mochten. Ook waren ze nog veel bezig met de weg. De chauffeur deed zijn uiterste best, maar kon niet voorkomen dat ik tien minuten te laat bij het Sabah hotel aankwam. En ik maar stressen in het busje. Wonder boven wonder was diegene die me moest ophalen er nog en ik kon direct naar de jetty vervoerd worden. Dat voelde als een enorme opluchting. Ik zou zo gebaald hebben als ik dit zou moeten missen. Even een berichtje naar Rowena om te zeggen dat ik er was, want ze vroegen zich al af waar ik bleef. Junior, mijn vervoerder heeft vroeger ook met Jimsai op de turtle islands gewerkt en omdat ik met Jimsai werk, moest ik hem de groeten doen. Afgeleverd bij de jetty en voorgesteld aan onze gids, Brian. Een gezellige vent. Allemaal aan boort van de speedboat en op naar Seligan eiland. Onze groep bestond uit te Nederlandse koppels die samen reisden en een pasgetrouwd Brits stel. En ik natuurlijk. Onderweg maakten we nog twee korte stops. De eerste was bij een bamboestellage in zee dat diende als een nachtelijke visval. Heel ingenieus gemaakt. En de tweede stop was vlakbij ons eiland om iets te vertellen overde omgeving waar we waren. En om onserop te wijzen dat we heel dicht bij de grens met de Filipijnen zitten. Als we gewapende mannen zouden zien, moesten we niet schrikken. Dat was de Maleisische grenswacht. Daarna doorgevaren naar ons eiland, dat als een exotische oase in de zee licht. Het is net alsof je in een foto van een vakantiereclame stapt. Witte stranden, strakblauwe lucht, supermooi water. Wuivende palmbomen. Een heerlijke afsluiting van mijn vrijwilligersweken. Meteen maar even nasr de chalet gegaan. Spulletjes gepakt en wat snorkelspullen gehuurd. Het strand bekeken wat zowat naast de deur lag. Uiteraard wat jaloersmakende foto's genomen. Om half 1 snel naar de lunch, want na dat ontbijt had ik niets meer gehad. Super gemaakt. Gefrituurde kippepootjes, groente, scrambled eggs, rijst en lekker fruit. Twee borden oogeschept. Heerlijk. Na de lunch me naar het strand begeven. Daar mijn handdoekje uitgegooid en het water ingegaan. Superlekker. Niet eens zo heel koud. Camera goedcvast gezet. Spullen om en aan en dan maar eens kijken of die visjes oo de foto willen. Dat was nog niet eenvoudig. Ik zag helemaal niks op het scherm, dus ik heb maar gericht en gedrukt en ik zie wel. Maar wel veel verschillende vissen gezien. Van helder blauw tot vrijwel doorschijnend. Van 3 cm groot tot zeker 40 cm. Uiteindelijk na drie uur strand en meerdere selfies van mij en de zee, toch maar weer terug gelopen. Gedouched en omgekleed. Lekker een ijsje gaan halen bij de receptie. Heerlijk, een verpakt ijsje, dus de kans op ziekte morgen is minder groot. Om half 6 verzameld bij Brian voor een korte inleiding in de schildpad. Wat ze doen, wat ze eten. Hoe het eierenleggen gaat. Wat de mensen op het eiland doen. Of er veel op een nacht komen. Hij wist het niet. Meestal komen ze wel, maar hij heeft ook al teleurgestelde toeristen gehad die de hele nacht gewacht hadden, maar geen schqildpad gezien hadden. We hoopten natuurlijk allemaal dat wij ze wel zouden zien. Om 7 uur nog een korte documentaire over de organisatie gezien. En daarna weer gegeten. Na het eten begint dan het wachten tot de 'turtle call'. Dat houdt in dat er een vrouwtje het land op is gekomen en eieren aan het leggen is. Rond half 9 was het dan zover. De eerste van de avond. Iedereen stoof de zaal uit achter de ranger aan. Fototoestelen en zaklampen klaar. Op het strand al het licht uit, want dat leidt haar af en dan stopt ze met eieren leggen. Alleen aan de achterkant waar de eieren vielen scheen kicht zodat je foto's kon maken. Echt geweldig om mee te maken. Toen ze klaar was mocht iedereen naar de voorkant. Ze blijft zo'n 20 minuten liggen om bij te komen, dus tijd genoeg om hasr erop te zetten. Ze wordt opgemeten en gecontroleerd op barnacles. Die laatsten morten eraf gehaald want ze kunnen ziektes veroorzaken als ze te groot worden. Daarna wordt ze gecontroleerd op een tag. Heeft ze die al dan is ze eerdef op dit eiland geweest. Heeft ze die niet dan is dit haar allereerste leg hier. De schildpad, een green turtle, had nog geen tag, dus die kreeg ze meteen. Aan elke voorvin eentje. Zoiets doet voor haar net zoveel pijn als voor ons gaatjes in je oren laten schieten is. Na telling bleek ze 106 eieren gelegd te hebben. Dat leek mij een mooi aantal. Deze worden onmiddelijk naar de hatchery gebracht. Dit moet binnen twee uur gebeuren, anders raakt het embryo beschadigt. In de hatchery worden ze vervolgens in een vergelijkbare kuil als die op het strand begraven. Dit moet heel voorzichtig gebeuren. Netje er omheen tegen aanvallers en een bordje met informatie erbij zodat men weet wanneer ze kwam. Hoeveel eieren ze legde en hoeveel ze er tot nu goe hebben ontvangen. Alles op de foto natuurlijk. Daarna direct door naar de anderekant van het eiland, naar het strand. We gingen wat baby schildpadjes vrijlaten. Terwijl we staan te wachten en foto's maken, merken we dat er een tweede schildpad het strand opkomt om eierente leggen. Absoluut geen licht op schijnen, dan vertrekken ze weer. Maar het was wel mooi te weten dat het goed gaat. Op het moment dat de baby schildpadjes worden vrijgelaten uit mand en naar zee beginnen te lopen. Dat is echt heel schattig. Heel veel energie. Over elkaar heen vallend. Allemaal om als eerste in zee te komen. Een aantal ging verkeerd, maar met een zetje in de rug konden we ze de goede kant op helpen. Prachtig en een bijzondere ervaring. Even afkoelen nog bij de receptie en dan lekker het bed in. Morgen vroeg eruit, om half 7 ontbijt en dan met de boot terug. Zolang ik nog wat geld kan halen in Sandakan, vind ik het wel best.

5 juni 2014; Heel veel wachten

Vanmorgen al weer vroeg het bed uit, het ontbijt was al om half 7 geplant. Alles even inpakken en dan bepakt naar de eetzaal. Daar lekker westers ontbijt van toast, met boter en jam en voor mij natuurlijk weer een enorme lading ei. Een kop thee erbij, dat ging er wel in. Tegen 7 uur de boot op voor een nogal wilde toch over zee terug naar het vaste land. De wind was sterk en de golven nogal hoog. Dat gemengd met de snelheid waarmee we voeren zorgde ervoor dat je nogal geklotst over kwam. Gelukkig niet zeeziek geworden, al keken een paar anderen wel een beetje moeilijk. Aangekomen bij de Crystal Quest jetty afscheid genomen van onze gids en in verschillende busjes gestopt. Ik werd door Mohammed naar het Sabah hotel gebracht. Onderweg nog even langs een bank gereden, want ik moest nog geld hebben. Hij pakte mijn pinpas niet, natuurlijk, mijn geluk. Gelukkig had ik nog een creditcard mee en dat gingwel. Met extra ringgit op zak konden we weer verder gaan. Nu hadden ze met mij de afspraak gemaakt dat ik om 12 uur opgehaald zou worden, maar gisteren had Junior met Jimsai gebeld en die vertelde me dat de tijd naar half 9 was verplaatst. Ik had dus geen idee hoe laat ze me zouden ophalen. Er zat dud niets anders op dan te wachten. Ik ben voor de rest van de ochtend neergestreken in de lobby. Daar stond Fox sport aan. Ik heb een honkbalwedstrijd tussen de Oaklahoma ?iets en de New York yankees gezien. Het eerste team won. Daarna werd er een kwartfinale van Roland Garros voor de vrouwen heb gezien. Waarin een Roemeense een Russische inmaakte. Ook was er een klein winkeltje waar ze wat toeristische spulletjes verkochten. Twee t shirts gekocht. Pap, ik hoop dat je een neongroene opdruk leuk vind :-). Rond half twaalf begon ik wel trek te krijgen en mijn busje was er nog steeds niet, dus op aanraden van een personeelslid me maar bij het buffet gemeld. Ik moet er voor betalen als niet gast, maar ik had wel heel lekker eten. Die zoet zure vis was echt heerlijk. Ook zorgde het betalen voor de lunch er wel voor dat ik nu eindelijk ook een 50 cent muntje heb bemachtigd. Ik heb ze natuurlijk bedankt. om kwart voor 1 was mijn busje er nog niet, drie kwartier te laat. Ik heb de receptie maar naar Mescot laten bellen. Ze kwamen er gelukkig wel aan. En inderdaad. Om iets over 1 stond daar het busje voor de deur. Het verkeer was zo slecht geweest, dat ze er een uur langer over gedaan hadden. Daar moet ik zaterdag maar even rekening mee houden. Uiteindelijk hebben we er bijna 3 uur over gedaan om terug te komen, maar daar zaten wel al onze stops bij winkeltjes en banken bij in. Dat heeft ook tijd gekost. Eenmaal terug heb ik nog even met mama geskyped om mijn ervaringen van de dagen te delen en om te laten weten dat ik veilig was aangekomen. Ook alvast voor mijn eerste vlucht naar KL ingecheckt. Weer achter in hrt vliegtuig, maar wel weer bij hrt raam. We zullen zien. Aby kwam mij vertellen dat ik naar een andere homestay ga, omdat mijn familie nog niet terug was van familiebezoek. Ik zit voor de komende twee nachten bij mijn tweede familie. Het voelt een beetje als thuiskomen. Na alle spullen te hebben verplaatst, voelde ik hoe moe ik was, maar ik heb al wel een begin gemaakt met inpakken van de handbagage. Ik heb door het wegvallen van een aantal dingen meer ruimte gecreëerd. Dat is wel zo prettig. Morgen de rest maar inpakken, dan hoeft er zaterdag vrijwel niks te gebeuren. We hebben wat gegeten, weer typische lokaal eten uiteraard en ik gaer zo maar eens een einde aan maken, want mijn ogen beginnen dicht te vallen.

6 juni 2014; Mijn allerlaatste dag.

Vandaag is de allerlaatste dag die ik hier in Borneo zal doorbrengen. Dat houdt dus in: inpakken, afscheid nemen, laatste wasjes doen. Dat heb ikdan ook gedaan, in een heel kalm tempo, ik heb geen haast. De dag zoals elke ochtend begonnen met een ontbijt, waarna ik mijn spulletjes gepakt had en ik richting receptie ben gelopen. Ik moest nog steeds inchecken voor mijn vlucht van KL naar Amsterdam. Met a t hulp van Zaza voor de printer, heb ik nu een boardingpass en kan er al weer een heel stuk minder misgaan. Ook maar even mijn profielfoto en omslagfoto op facebook verandert in iets jaloersmakender. De foto's gebruikt die ik had gemaakt op de turtle islands. Later kreeg ik nog een berichtje van papa dat het jaloers maken wel gelukt was. Ik zou zeggen, missie geslaagd. Tussen de middag maar even aan mijn homestay familie gevraagd of ik de was kon doen en het werd promt in de wasmachine gegooit. Twintig minuten later was het klaar. Het is nou niet echt heel schoon, maar wel een heel stuk frisser, het zweet is eraf. Buiten in de zon opgehangen en met het weer van vandaag was het zo droog. Ondertussen heb ik me voornamelijk op mijnkamertje voorde ventilator opgehoiden, net als heel veel anderen. Het was gewoon zo snikheet weer. Uiteindelijk vond ik dat ik het inpakken van mijn grote rugzak wellang genoeg had uitgesteld en begon ik daar maar eens aan. Alles eruit gehaald wat er nog inzat en zo opnieuw begonnen. Kennelijk heb ik wel geleerd hoe ik moet inpakken, want ik heb in zowel mijn hand als mijn ruimbagage ruimte over, zo lijkt het. Terwijl ik toch minstens 3 extra t shirts mee heb. Uiteraard blijft het nog wel enigzins proppen om alles erin te krijgen. Morgenochtend gaan de lastste dingetjes erin, zoals dekleren die ik nu draag, mijn nachtjapon en mijn lakenzak en dan zullen we eens zien of we het in Nederland krijgen. Ik ben nog even teruggegaan naar de jetty om aan Jai te vragen hoe laat ik wegga morgen. Nu is het plan dat ik me zonder bagage meld bij de receptie morgen om half 10. Dan krijg ik daar een klein afscheid, wat dat ook in mag houden. En als het goed is vertrek ik met het busje naar Sandakan om 10 uur. Dat zou fijn zijn want dan heb ik iets speling en ben ik zeker op tijd op het vliegveld. Om half zeven kwam een iemand van de familie vragen of ik zin had om naar het pre wedding diner te gaan. Nou dat leek me wel wat. Door de stokoude vrouw des huizes bij mijn vierde familie afgeleverd waar mijn handen in de henna werden gezet. Dat is een oude traditie en gebeurt alleen tijdens bruiloften. Wat het precies betekend heb ik nog niet helemaal kunnen ontrafelen. Het diner zelf leek een soort vrolijke versie van een ceremonie. Dezelfde opzet, hapjes, bidden en dan eten. Maar iedereen zag er veel mooier uit. Allemaal in de mooiste kleren. Mijn fototoestel uitgeleend aan Aby en hij heeft voor mij flink wat mooie foto's gemaakt. Ook van uit de keuken en achter de schermen. Na het eten zat het er al weer op en liep ik weer naar huis. Als je dan op de klok kijkt dan is het al weer bijna 10 uur. De tijd vliegt. Morgen normale tijd eruit en me mentaal gaan voorbereiden. Het gaat een lange tocht worden, zo naar huis. Maar we gaan er wel komen.